تو ميگويی، همه اينها دروغست

تو ميگويی، همه اينها دروغست همه اين نارواييها دروغست
تو ای نادان
همه خون وُ جنايتها دروغســــت؟ همه سنگسار وُ اعدامها دروغست؟
همه شمشير وُ شلاقها دروغست؟ همه عصيان وُ شهوتــها دروغست؟
همه زنجير وُ زندانـها دروغست؟ همه زجر وُ شکنجه ها دروغســت؟
همه بی خانِمانيها دروغ اســـــت؟ همه جنگ وُ تباهيها دروغ اســـــت؟
همه گندابهء فحشا دروغ اســـت؟ همه رندی وُ اين سودا دروغست؟
همه ، اين کودکانِ در خيــــــابان همه، اين بخت بديها هم دروغســت؟
کجای اين همه حرفها دروغست؟ کجای اينهــمه ظلمها دروغ اســـــت؟
دروغ اينست که تو با ما بگويی: همه دين وُ همه شرعت دروغ اســت
همه الله وُ آياتش دروغ اســــــت همه الله ُ اکــــــــبرها دروغ اســــــت
همه ، از آن محـمد تا به مهدی همه احکــامِ اين قرآن دروغ اســــــت
همه، هم از جهاد وُ هم شــهادت همه از دم، به يکـــجا اين دروغ است
همه قرآن وُ اين حرفها دروغ است همه، از موی سر تا پا دروغ اســـــت
همـــه معراجِ خندانِ شـــــــبانه پريـــــــــــدن با خـــــری ، از آشــيانه
همه احکامِ اللهِ يگانــــــــــــــــه در آن غارِ حـــرای مضحــــــــــــکانه
همه ، اين قصه های موزيانه در اين قرآنِ پُر فتوا ، دروغســــــــت
همه ، از کربلای احـــــــــــــمقا زِ تاسوعا به عاشورا دروغســـــــــت
بجز جنگهای آن نا تمرد مـحمد که تا امروز، جـــــــهان را ميزند گند
کدامِِ مابقی حرفها دروغســت؟ کجـــــای اينهمه زجرها دروغ است؟
کجای اشکِ آن داغـــديده مادر بدنبالِ جســـد حيران ، دروغ است؟
کجای اشــــکِ آن آواره کودک که از فيضِ شما تنهاست دروغست؟
تفو بر تو، رسولُ الله محـــــمد تفو بر تو ، قريشِ لامــــــــــــــروت
تفو بر تو وَ خاندانِ ســــــياهت تفو بر اِشکَمِ زايندگــــــــــــــــــانت
تفو بر تو، کجای دين پيام است؟ پيامی از کجـــــــــای آسمان اســــت؟
وَ حال، بعد از تفوهای فراوان که گرداندم نثارتان ، من از جـــــــان
پذيرم حکمِ مرتد از دل وُ جان وَ جانم ميدهم از بـــــــــــــهرِ ايران
نه ترسی از برای جـــان دارم نه شـــرمی من از اين برهان دارم
وَ در روزِ قيامت، گر که باشد به الله وُ محـــــــــــــمد تف فشانم
سروده ای از دل: عبدالرضا حيدری